W przeciwieństwie do inseminacji zapłodnienie in vitro jest metodą leczenia niełodności odbywającą się poza żeńskim układem rozrodczym. Inaczej nazywane zapłodnieniem pozaustrojowym, polega na połączeniu komórki jajowej z plemnikiem w warunkach laboratoryjnych.
Zapłodnienie in vitro jest obecnie najbardziej zaawansowaną technologicznie metodą leczenia niepłodności. Można spotkać się także z określeniami zapłodnienia pozaustrojowego, rozrodu wspomaganego, a także zapłodnienia z probówki.
Można je opisać jako proces doprowadzenia do połączenia żeńskiej komórki jajowej z komórką męską (plemnikiem) w warunkach laboratoryjnych. Poprzedzone jest ono kuracją hormonalną kobiety oraz pobraniem nasienia od mężczyzny. Następnie, po osiągnięciu odpowiedniej fazy rozwoju zarodki przenoszone są do macicy, by umożliwić im zagnieżdżenie.
Lekarze polecają zapłodnienie in vitro w przypadku wyczerpania innych metod leczenia niepłodności, choćby wspomnianej inseminacji. Decydujący może być również wiek kobiety. Z każdym rokiem jej płodność się zmniejsza, a po 35. roku życia wzrasta ryzyko urodzenia dziecka z wadami genetycznymi.
Wskazań do in vitro jest wiele, ale najczęściej są to: obniżone parametry nasienia, brak owulacji, niedrożność jajowodów lub ich brak, nieznana przyczyna niepłodności, endometrioza, a także nieudane próby innych metod rozrodu wspomaganego.
Skuteczność zapłodnienia pozaustrojowego zależy od wielu czynników. Przede wszystkim od jakości plemników, zdrowia i wieku kobiety. In vitro często wymaga przeprowadzenia wielu prób, ale jego skuteczność określana jest mianem dużej, zdecydowanie większej niż w przypadku inseminacji.
Zabiegi, a także wieloetapową procedurę przygotowawczą należy prowadzić pod opieką lekarza specjalisty ginekologa. Istotne jest również wyrównanie pracy tarczycy po konsultacji u endokrynologa.